Moje kochane kwiatuszki

 

12809560_1240987762597514_6868117944479839530_n

Jako wielka miłośniczka kwiatów nie mogłam sobie wyobrazić piękniejszych imion dla moich bliźniaczek niż imiona kwiatowe. Kiedy więc moje dwie córeczki przyszły na świat, jedna otrzymała imię Róża, a druga Malwina. Sam pomysł na początku bardzo się nie podobał mojemu mężowi, ale kiedy zobaczył dziewczynki doszedł do wniosku, że faktycznie są tak piękne jak maleńkie kwiatuszki i zaakceptował moją chęć uczynienia z naszego domu „ogrodu”.
Dziewczynki faktycznie przejęły co nieco ze swoich imion, choć w nieco inny sposób, niż myślałam. Obie bardzo starannie i obficie podlewały tatusia kiedy tylko udało im się bez pieluchy dostać go w swój zasięg rażenia. Co dziwne, kiedy jednemu z kwiatuszków udało się dokładnie podlać tatusia, tatuś przyjmował te niespodziewane prysznice bardzo pogodnie, cierpliwie zmieniał obsiusiane koszulki, zwykle po to, by wziąwszy drugiego kwiatuszka być podlanym po raz kolejny. Dziewczynki bardzo dbały o odpowiednie nawodnienie, a nawet czasem nawożenie ojca.
Kiedy kwiatuszki podrosły i zaprzestały podlewania mojego męża, nadal były jego oczkiem w głowie i bardzo często pomagały mu w przeróżnych pracach domowych, takich jak na przykład drobne naprawy. Kiedy razem naprawiali samochód w garażu często zapominali o całym świecie i musiałam dzwonić do męża, prosząc „wyślij kwiaty na kolację”. Dziewczynki przychodziły oczywiście nie bez protestów, bo nie dość, że zmuszałam je do oderwania się od fascynującego zajęcia jakim było wysmarowywanie się po same uszy rozmaitymi smarami dostępnymi w garażu, to jeszcze bestialsko kazałam im się iść umyć, po czym musiały jeść – a to już była czynność, której moje kwiatuszki nie znosiły. Wymyśliły więc sposób: żeby uniemożliwić mi wydanie polecenia „wyślij kwiaty na kolację” małe potworki zabierały tatusiowi telefon, czym zmuszały mnie do dzikich wrzasków przez okno ( w perspektywie miałam jeszcze długi spacer do garażu).
Z wiekiem zaniknęła wreszcie niechęć do jedzenia, za to okazało się, że nastoletnie kwiaty mają ogromne kolce i dotyczy to nie tylko Róży, ale również Malwiny. Charakterki dziewczynek zdecydowanie nie są delikatne, jak kwiaty, których imiona noszą. Kiedy jednak patrzę na moje córeczki myślę sobie, że z tej szorstkości pewnie kiedyś wyrosną. A jeśli chodzi o urodę… może jako matka nie jestem zupełnie obiektywna, ale… dziewczynki mają w sobie tą lekkość, wdzięk i urok, które tak przyciągają nasz wzrok w kwiatach. A że tym, którzy się nabiorą na ten wdzięk i wyciągną po nie ręce, pokłują palce… No, cóż… Może to i dobrze…